Het is een warme vrijdagavond dat ik in de tuin verhalen van Maarten Biesheuvel zit te herlezen. Maarten Biesheuvel is kort geleden overleden. Het is een trieste reden waarom ik zijn verhalen zit te lezen, ik had al een tijdje geen verhalen meer van hem gelezen. Snel word ik weer gegrepen door de kracht van zijn verhalen. De stijl, de wonderlijke wendingen, de associaties, de verhalen in de verhalen en zijn oog voor geluk. In mijn gedachten ga ik terug naar mijn jongenskamer in Haarlem waar ik veel van zijn verhalen voor de eerste keer las en de tijd voorbij vloog. Nu zit ik op het terras in onze achtertuin bij een klein lampje zijn verhalen te herlezen. Mijn zoon zet een flesje Mooi Nel, een mooie IPA, voor mij neer terwijl ik door zijn studeerkamer reis. Wanneer Maarten verhaalt over hoe hij het horloge van zijn vader kwijt is geraakt, moet ik denken aan het zilveren vestzakhorloge dat ik van mijn opa heb gekregen. Dit horloge had hij bijelkaar gespaard met het vangen van mollen. De muggen hebben mij gevonden. Als ik de huiskamer binnen loop hoor ik “Wish you were here”. Mijn zoon heeft Pink Floyd ontdekt.