Morisaki’s boekwinkel is de debuut roman van Satoshi Yagisawa. De omslag van het boek, een pentekening waarop een kat op een stapel boeken staat, is op het eerste gezicht misleidend. In het boek komt geen kat voor, maar boeken spelen wel een grote rol. Maar de covert past wel bij de sfeer van het boek. In Japan is de kat een symbool voor geluk, als deze bovenop een stapel boeken staat, dan kun je het interpreteren dat boeken geluk brengen.

Het verhaal dat verteld wordt in Morisaki’s boekwinkel valt in twee delen uiteen. In het eerste deel van het verhaal neemt de 25 jarige Takako nadat haar relatie opeens is op de klippen is gelopen, haar toevlucht bij haar oom Satoru. Satoru is de eigenaar van Morisaki’s boekwinkel, waar tweede hands boeken worden verkocht. Takako vindt in de kamer boven de boekenwinkel een rustige haven om voor anker te gaan uit te rusten voordat ze weer uitvaart om haar leven weer op te pakken. In het tweede deel pakt Takako haar leven weer op. 
Het tweede deel van het boek draait om de terugkeer van Momoko. Momoko is de vrouw van Satoru, die hem verlaten had en die na 5 jaar weer terugkeert. Oom Satoru roept de hulp van zijn nicht Tatako in.
Het eerste deel van het boek vond ik overtuigender dan het tweede deel van het boek. Het eerste deel van het boek vond ik zo mooi. Bijvoorbeeld aan het eind van het eerste deel wordt op een prachtige manier beschreven hoe Takako afscheid neemt vam Morisaki’s boekwinkel. Hierdoor lag de lat voor het tweede deel wel erg hoog. Daarnaast deed het tweede deel soms wat gekunsteld aan, met name hoe de relatie tussen Momoko en Takako zich ontwikkeld. 

Morisaki’s boekwinkel is vlot geschreven, de structuur is bijna chronologisch en het boek leest dan ook makkelijk weg. De zinnen zijn over het algemeen kort, maar soms heb je het gevoel dat het niet helemaal klopt. Ik weet niet of het aan de schrijfstijl ligt of aan de vertaling. De beeldspraak is soms prachtig, bijvoorbeeld op pagina 102: ‘Ze was als een steentje dat je op het strand opraapt, beslist niet waardevol, maar het glinstert heel mooi’. Een enkele keer gaat het ook mis, zoals op pagina 173: ‘De uitkijkpost stond op een bergtop zoals een pudding op een bord.’ Maar dit staat niet in de weg dat het boek prettig leest. 

Ik heb me afgevraagd of Morisaki’s boekwinkel Feelgood is of literatuur. Dat je deze vraag kunt stellen, zegt op zich al genoeg. Maar je kunt ook praktisch zijn en vinden dat dit helemaal niet uit maakt. Morisaki’s boekwinkel is gewoon een mooi boekje om te lezen, waarin genoeg te genieten valt en waarin ook de nodige wijsheden staan. Het is maar goed dat ik Morisaki’s boekwinkel niet als Feelgood heb beschouwd, want dan had ik het niet gelezen en dan had ik dit mooie boekje gemist.