Op de voorkant van het boek staat een foto van Eddie Jaku. We zien een glimlachende oudere man, dunnend grijs haar met bril en daarachter de ogen een beetje toegeknepen, gekleed in een net geruite colbert met daaronder een keurig overhemd met een stropdas. Zijn linkerhand is bij zijn rechterschouder zodat zijn linkerarm voorlangs over zijn borst kruist. Het opvallende is dat de mouw van zijn overhemd en colbert zijn opgerold, zodat zijn linkerarm ontbloot is. In eerste instantie wordt je aandacht getrokken door de ontwikkelde, gespierde en gerimpelde hand om daarna af te zakken naar een metaal kleurig horloge aan zijn pols. Wat opvalt zijn de donkere haren op zijn onderarm. Een stukje boven van zijn horloge, staan onder de donkere haren op een aantal cijfers: 172338. Eddie Jaku is een holocaust overlevende.

Op de eerste pagina van het boek verwelkomt Eddie Jaku de lezer als een nieuwe vriend. Hij beschouwt zichzelf nu als de gelukkigste man ter wereld. In dit boek vertelt Eddie zijn verhaal over het verdriet, leed, verdorvenheid dat heeft gezien, maar ook over het geluk dat hij heeft gevonden. In zijn lange leven heeft Eddie geleerd dat het leven mooi kan zijn als we het mooi maken. Geluk is iets waarvoor we kunnen kiezen.

Eddie Jaku wordt geboren in Leipzig in een Joods gezin. In 1933 mocht hij naar de middelbare school, het Leibniz Gymnasium. Hij wordt hier van school gestuurd omdat hij Joods is. Voor zijn vader was dit niet acceptabel en die zorgt dat Eddie met vervalste papieren wordt toegelaten op een technische opleiding in Tuttlingen, een centrum voor het maken van precisie-instrumenten. Terugkijkend kan je bijna niet anders dan concluderen dat de opleiding en de vaardigheden die hij heeft geleerd, zijn leven hebben gered.

Op 9 november 1938 besluit Eddie om ter gelegenheid van de trouwdag van zijn ouders vanuit Tuttlingen naar zijn ouders in Leipzig te gaan. Hij treft het ouderlijk huis verlaten aan, dezelfde avond breken er ongeregeldheden uit en worden Joden opgepakt en joodse eigendommen vernietigd. Deze nacht staat nu bekent als Kristalnacht. Eddie wordt mishandeld en komt terecht in Buchenwald. Dit is het begin van zijn tocht langs concentratiekampen, ontsnappingen en omzwervingen.

In het boek wordt op indringende manier het leed en onrechtvaardigheid beschreven, maar ook de kracht van vriendschap en het geluk dat nodig is om te overleven:
Zolang ik kon werken, zolang ik mij nuttig kon maken voor de Duitsers, zou ik kunnen overleven. Bij drie verschillende gelegenheden werd ik naar de gaskamers gebracht en zag een meter of twintig voordat ik naar binnen ging een bewaker mijn naam, nummer en beroep, en riep dan: ‘Haal 172338 eruit!’

Na de oorlog trouwt Eddie met Flore. Hij was toen een moeilijk mens. Hij had veel doodsangsten doorstaan en droeg zoveel pijn met zich mee, dat hij geen gelukkig mens was. Dit veranderde toen hij zijn oudste zoon voor het eerst in zijn handen hield. Vanaf die dag nam hij zich voor om tot het eind van zijn leven gelukkig, beleefd, behulpzaam en vriendelijk te zijn.

Het is een boek over een zwart hoofdstuk in onze geschiedenis. Deze verhalen moeten vertelt blijven worden opdat ze doorgegeven worden en niet vergeten worden. Het boek leest makkelijk en in een paar uurtjes heb je het uit. De verteller neemt je voor een paar uur mee naar de hel waarin hij jaren heeft geleefd. Deze verhalen moeten blijven worden verteld opdat ze doorgegeven worden en niet vergeten worden.

Het boek gaat ook over hoe we dit zwarte hoofdstuk niet moeten vergeten, maar wel achter ons kunnen laten en er voor kunnen kiezen om gelukkig te worden. Op de laatste pagina van het boek schrijft Eddie geheel in stijl:
:
Het is nooit te laat om een aardig, beleefd en liefhebbend mens te zijn.
Ik wens iedereen:
Het beste.
Je vriend,
Eddie Jaku